Przedmiotem książki jest analiza występowania i charakterystycznych cech gotycyzmu w balladzie. Podjęta w pracy problematyka była dotąd poruszana w polskim literaturoznawstwie ogólnikowo, przede wszystkim przy okazji omawiania innych problemów związanych z funkcjonowaniem i charakterem estetyki grozy i niesamowitości w kraju oraz teoretycznych rozważań nad opowieściami balladowymi jako gatunku. Rezultatem tej analizy jest propozycja wprowadzenia do polskiego literaturoznawstwa terminu „ballada gotycka”. Pojęciem tym została objęta grupa tekstów o charakterze balladowym, napisanych na przełomie XVIII i XIX wieku. Omawiany zespół wierszy jest niejednorodny wewnętrznie, gdyż współtworzą go ballady, dumy, śpiewy historyczne, elegie oraz dzieła o charakterze rozmyślań i dumań. Włączenie do jednej kategorii wymienionych gatunków uzasadnione zostało odwołaniem do świadomości krytyczno-genologicznej przełomu stuleci.