Niemieckie materiały dokumentalne na długo określiły wizualną pamięć o polskich Żydach w gettach, zaś radzieckiekadry z wyzwalania Auschwitz-Birkenau stały się symbolem Zagłady. Polscy dokumentaliści korzystali z tych materiałów, aby pokazać różne oblicza ludobójstwa, zbrodnie nazistowskieoraz losy Żydów podczas okupacji. Z czasem przywoływanie materiałów archiwalnych straciło na znaczeniu, a inne tryby dokumentalizmu wysunęły się na pierwszy plan: filmowa praca pamięci (w odpowiedzi na Noc i mgłę Alaina Resnais’go), świadectwo audiowizualne, dokumenty o powrocie itd. Niniejsza monografia prezentuje te zmiany, a także przedstawia polskie filmyna tle szerszego, międzynarodowego tłafilmów o Zagładzie (Holocaust cinema). Aparat pojęciowy obejmuje psychoanalityczną teorię traumy, krytykę genologiczną, studia nad pamięcią oraz estetykę polityczną.