Powojenne przemieszczenia ludności, których genezę potocznie kojarzy się z konferencją w Jałcie, objęły po samej stronie polskiej – w bezdusznym zaokrągleniu –około sześciu milionów osób, co stanowiło wówczas z grubsza prawie 1/3 ogółu populacji kraju. Liczby owe mówią same za siebie: to jedno z największych zbiorowych doświadczeń społeczeństwa polskiego po II wojnie światowej i jako takiemu należałoby mu przypisywać charakter fundacyjny. Zadaniem, jakie sobie w tej książce stawia Kinga Siewior, jest zaś próba zweryfikowania, czy jest to zarazem jedno z najważniejszych powojennych doświadczeń społeczeństwa polskiego i czy było/jest/mogłoby być rozpatrywane w świetle owej fundacyjności. Interesuje ją to, w jaki sposób przedstawiano powojenne migracje polskiej ludności na zachód na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat i jak przedstawia się je dziś oraz jakie miejsce i rolę w konstruowaniu polskiej tożsamości zbiorowej przypisywało się im kiedyś, a jakie przypisuje się obecnie. Ujmując rzecz inaczej: w niniejszej książce autorka pyta, czy polskie społeczeństwo można określić mianem społeczeństwa (post)migracyjnego.