Czy nadszedł czas na widmowe przepisanie nowoczesności? Czy powidoki i echa są figurami naszej historii? Czy fantomowa ontologia pozwala pomyśleć inne formuły relacji między życiem a śmiercią, podmiotem a obiektem, spojrzeniem a dźwiękiem, językiem a rzeczywistością? Oto pytania, które niczym pojęciowe zjawy powracają w późnonowoczesnym świecie. Książka ta stanowi próbę sprostania archeologicznemu wymaganiu, jakie stawia przed nami problem spektralnej genezy aktualności. Używając narzędzi teorii krytycznej, psychoanalizy i dekonstrukcji, autor koncentruje się wokół jednego dialektycznie rozumianego problemu, czyli widmowej źródłowości doświadczenia oraz jego źródłowej widmowości. Zarazem jednak, pracując na konkretnych przykładach szeroko rozumianych tekstów kultury, wypracowuje strategię analityczną, dzięki której odsłania się wielość i niejednorodność widm, represjonowanych dotąd przez kulturę.