„Cyfrowa semiopoetyka” ukazuje zmiany, jakie dokonały się w sposobie istnienia znaku, tekstu i dyskursu w środowisku cyfrowym. Charakteryzuje specyfikę tekstu i dyskursu, które kształtowane są cyfrowo. Opisuje i nazywa istotne przemodelowania w strukturach tekstowych (np. narracji, figurach) obecne w cyfrowych reprezentacjach tych struktur. Prezentuje nowe figury i strategie tekstowe oparte na ruchu i interaktywności. Dowodzi, że u podstaw tych przemian leżą budowa i własności znaku cyfrowego, różniącego się od innych znaków, przy czym zaistnienie tej różnicy było możliwe dzięki rozwojowi i własnościom technologii cyfrowych. Ukazuje, że znak cyfrowy wyznacza nową sytuację semiotyczną tekstu prowadzącą do zmian w jego poetyce, w tym zwłaszcza współtworzącym ją aspekcie komunikacji. Wskazuje na nierozerwalność aspektów semiotycznego, poetycznego (znaczeniotwórczego, kreacyjnego) i komunikacyjnego tekstu i dyskursu. Na materiale utworów cyfrowych (zwłaszcza e-literatury) charakteryzuje elektroniczną literackość. Buduje teorię tekstu i dyskursu cyfrowego współtworzących kulturę metawersu.