Pierwszym wątkiem, który przewija się przez całą antologię, jest skażenie rozrywek niewolą. Widać tę niewolę jawnie w zestawieniu relacji prasowych z carskich uroczystości z pamiętnikami. Tam, gdzie oficjalnie brzmi entuzjazm, w rzeczywistości istnieje przymus i wojsko w krzakach. Zagraniczne diwy operowe kłaniają się władzy, odśpiewując ze sceny hymn Boże, chroń cara. W okresach powstań narodowych czy otwartych zatargów z zaborcą zamierają bale, a nieprzestrzegającym niepisanego zakazu wybija się szyby. Drugim wątkiem antologii jest nowoczesność. Zapowiada ją zauważalny już na początku XIX wieku wzrost znaczenia miast jako centrów kultury – może jeszcze nie z masowym, ale już licznym i anonimowym odbiorcą atrakcji oferowanych przez antreprenerów. A ugruntowuje – szybki rozwój poligrafii, oferujący rozmaite druki, nuty, ilustracje, co oznacza ciekawsze gazety, służące nie tylko informacji, ale i popularnej rozrywce. Prasa stała się niezbędna dla artystów, gdyż większość z nich musiała liczyć tylko na siebie – mecenat odchodził już do przeszłości. Pojawiły się wtedy też zabawy karnawałowe na kolei żelaznej i jej dworcach.