Aquela novèla postuma, pareguda en 1910, desparelha dins l’òbra de Jules Verne que se coneis puslèu per èsser un autor optimista. Pensava que lo progrès porgit per las sciéncias e las invencions èra l’avenidor de l’umanitat.

Aicí son figas d’una autra desca. Sèm en plen dins un autre registre, plan mai pessimista : l’umanitat es confrontada a sa brutala e inexorabla desaparacion. Emai se capita qualques còps de se salvar, totjorn in extremis, es per tornamai càser dins sos travèrses que son guèrras e autres crimis.

Totòm se mainarà qu’aqueste tèxte, fòrça modèrne, sarra l’actualitat contemporanèa. A un sègle de distància sembla escrich per aqueste debuta de sègle XXIen.

Jules Verne, nascut en 1828 a Nantas, moriguèt en 1905 a Amiens. Foguèt lo vulgarizator mannat del raconte que pus tard vendrà un genre literari d’esperel : la Sciéncia-Ficcion.