Sant-Perdols es una vilòta coma n’avèm maitas en Occitània. Viu al ritme del picatge de las oras, aquestas degrunadas pel relòtge pincat sul cloquièr de la vièlha catedrala, mas viu mai que mai per l’Amicala Rugbistica Sant-Perdosòla, lo club esportiu mai seguit de la ciutat. Tot aniriá planièr dins lo melhor dels univèrs, se un lendeman de partida a l’estadi de Trincamòla lo sonhaire de l’equipa Primièra aviá pas desaparegut. Alavetz, assassinat ? en fugida en Polinesia amb Miss Occitània ? suicidat ? envelat per de fòraterrenals ? partit amb la caissa del club ? victima d’una ascencion intempestiva al cèl coma la que patiguèt Nòstre-Sénher ? partit far l’ermita dins una cauna de Montanha Negra ?

D’evidéncia, a Sant-Perdols tot sembla possible, emai lo demai. Atanben lo capitani Marius Azemar ne vei de totas las colors per ensajar de tornar metre la man sul desaparegut. Son enquista va de rebombidas en rebombidas e se fa pas sens penetrar en prigondor las mors particularas — tras que particularas ? — dels vilandreses.

Sèrgi Viaule es sortit d’Albigés e i demòra totjorn. Escrich dempuèi son adolescéncia. Fa una lenga naturala e de bon comprene, per çò qu’enrasigada dins una practica quotidiana. En literatura es totjorn aquí ont degun l’espèra pas. Mas, literatura per literatura, sa sola ambicion e unic credo son : « Fa córrer la lenga ».

Aprèp aver publicat « Na Balfet », un primièr roman gendarmièr, puèi de romans mai classics e de recuèlhs de novèlas, Sèrgi Viaule torna al roman negre amb l’umor que li coneissem. Qualifica l’òbra presenta de « divertiment literari escrich pendent los confinaments sanitaris de 2020-2021 ».