Książka Maszynerie afektywne. Literackie strategie emancypacji w najnowszej polskiej poezji kobiet jest pierwszą polską monografią poświęconą feministycznej lekturze polskiej poezji współczesnej, w której zostały wykorzystane narzędzia metodologii afektywnych. Stanowi ona próbę zmierzenia się z pytaniem o rolę afektów w budowaniu zbiorowych form istnienia. Główna teza określa afekty jako zaczyn działania, krytycznego modyfikowania gotowych narracji o emocjonalnych historiach społeczeństw, w ramach których zdolność do odczuwania była różnorako przysposabiana i wykorzystywana w interesach przemocowego szeregowania uczestników i uczestniczek życia zbiorowego. Poezja jako specyficzne pole działania tych maszynerii staje się w tej optyce inną wersją afektywnej wyobraźni zbiorowej. Reprezentacje poetyckie, sprzężone z przemianami współczesnego podmiotu, funkcjonują na trzech poziomach: reprodukują normatywne wizje kobiecości w jej relacji z otoczeniem, zaburzają je w krytycznym i często ironicznym przeformułowaniu albo stają się postulatywnymi wariantami przemian. Dominanty semantyczne, które odnajdziemy w najnowszej poezji kobiet, będące jednocześnie elementami szerzej rozumianego kapitału symbolicznego kobiecości jako ujednoliconego konstruktu fundującego dyskursy społeczne, dotyczą kategorii choroby, widzenia, traumy i wstydu, pracy afektywnej, miłości, migracji i wspólnoty.