Cette biographie est un vrai roman et presque un poème... (Frederic Mistral)

Se coneissèm Mistral sustot per son òbra poetica, son òbra en pròsa es tanben plan digna d’interès, e mai que mai Mon espelida – Memòrias e Racòntes, interès literari e interès « biografic ». Çaquelà, los sovenirs que nos liura, los causiguèt pas deliberadament mas se daissèt guidar, per necessitat interiora, per los que s’impausèron pr’amor qu’avián una significacion dins lo present, valent a dire los que farguèron l’òme e lo poèta que venguèt. L’autor nos relata d’eveniments de sa pichòta enfança, puèi de son mitan familial, sas aspiracions, sos sentiments, lo desvolopament de son engenh poetic, son amor per la terra provençala e sa lenga, la naissença del movement felibrenc e son espandiment, fins a las circonstàncias de la creacion de Mirèlha e son succès. Aquí, la formacion principala del poèta es acabada, lo poèta es nascut, ne testimònia la causida d’una partida del títol d’aquel obratge : Mon espelida. La valor literària d’aquel obratge ten a la granda qualitat de sas evocacions e a lor poténcia emocionala, portadas per un equilibri establit entre una lenga populara e familiara d’una riquesa espectaclosa e la poesia qu’emana de l’estil narratiu de l’autor qu’embelina lo legeire. Lo ton poetic del libre faguèt dire a d’unes que i’aviá una part d’afabulacion dins aquelas Memòrias. Es plus juste de dire coma Albert Thibaudet – critic literari francés – « Les Mémoires et Récits sont vrais, mais d’une vérité de poète ».

Frederic Mistral (1830-1914), nascut e mòrt a Malhana (Bocas dau Ròse), es l’inlassable artesan de la renaissença de la lenga d’òc, a comptar del mitan del sègle XIX. Es cofondator del Felibritge e publica un diccionari monumental de l’occitan dins sas variantas dialectalas : Lou Tresor dóu Felibrige. Es son òbra literària – coronada per un prèmi Nobèl de Literatura en 1904 – que tornarà sas letras de noblesa a l’occitan dins sa varianta provençala.